contra legem

Επί των αιτίων Παρασκευή, 12 Δεκεμβρίου, 2008

Παρακάτω καταθέτω μερικές σκέψεις για τους λόγους των πρόσφατων ταραχών. Προφανώς καμμία αξίωση πληρότητας δεν εγείρουν… Είναι απλώς τι βλέπω εγώ τώρα ως λόγους αυτού – του ξεχωριστού – που ζήσαμε…

Ο πρώτος αφορά την οργάνωση της Ελληνικής Πολιτείας καθαυτής.

Εξηγούμαι: Μιλούσα χθές μ’ ένα Γερμανό φίλο για τα γεγονότα. Μολις τελείωσα την αφήγηση, με ρώτησε: γιατί δεν συνελήφθη απλώς ο αστυνομικός, να δικαστεί, να καταδικαστεί αν είναι ένοχος και να φυλακισθεί. Και αν υπάρχουν ευθύνες για την οργάνωση της αστυνομίας συνολικά, να καταλογιστούν πολιτικά.

Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η φυσικότητα με την οποία είπε τα παραπάνω. Ηταν προφανές οτι αποτελούσαν κτήμα του συνειδητού του. Εμπεδωμένες αρχές.

Στην Ελλάδα το συλλογιστικό αυτό δεν επικράτησε. Αντίθετα ο κόσμος βγήκε στους δρόμους (έστω και ειρηνικά – δεν μιλώ εδώ για βία). Γιατί;

Φαίνεται οτι ο τρόπος οργάνωσης και άσκησης της κρατικής εξουσίας δεν έγινε ποτέ κτήμα της ελληνικής κοινωνίας. Οι απαντήσεις δηλαδή στα ερωτήματα γιατί και πως το κράτος (και μόνο) ασκεί βια (εξουσία).

Μια πρώτη δικαιολογία θα ήταν το άσχημο ιστορικό της ελληνικής εκδοχής του κρατικής εξουσίας, το οποίο δημιουργησε μόνιμα αντανακλαστικά δυσπιστίας: χουντα, διώξεις κτλ. Ειναι ένας λόγος. Νομίζω όμως δευτερεύων.

Ο σημαντικότερος είναι το ότι το προβλημα δεν απασχολησε ποτέ, απ’ οτι φαινεται, ουσιαστικά την ελληνικη κοινωνία …  Κι αυτό ίσως γιατι δεν πέρασε τον αγγλικό Civil war, τη γερμανική φεουδαρχία ή το γαλλικό ancien régime. Ίσως γιατι δεν ανέπτυξε ποτέ μια αρκετά μεγάλη τάξη ικανή να την απασχολήσουν αυτά τα ζητήματα. Ένα είναι σίγουρο: ο λόγος και ο τρόπος οργάνωσης κεντρικής εξουσίας της είναι ξένος. Θα έλεγε κανείς ιδεολογικά της επιβλήθηκε.

Γι’ αυτό κάθε φορά τον επανεξετάζει και τον αμφισβητεί. Θα μπορούσε να ήταν κατι καλό, αν δεν ξεκινούσε κάθε φορά από το μηδέν… Σε κάθε περίπτωση δεν εμπιστεύεται τις μεθόδους διαχείρησης κεντρικής εξουσίας.

Ο δεύτερος λογος που εντοπιζω πρόχειρα είναι η κυριαρχία του Ψεύτικου και του Ασήμαντου στην ελληνική κοινωνία.

Εδώ θα ενέτασσα όλα τα φαινόμενα νεποτισμού, πολιτιστικής ανεπάρκειας, δημοσιογραφικής ανικανότητας, παθολογικά ηλίθιων τηλεπερσόνων.
Είναι αλήθεια οτι ανάλογη τάση είναι κοινή (με σημαντικές πάντως διαφοροποιήσεις) σε όλες σχεδόν τις καπιταλιστικά οργανωμένες κοινωνίες.
Στην Ελλάδα όμως εχεί λάβει συγκλονιστικές, κοινωνικά ανεπανάληπτες διαστασεις. Οι κοινωνικές δομές παράγουν πια καθημερινά και by default Ασημαντότητα και Ψέμα.

Αυτό είναι κατι που συνταράσσει τα θεμέλια κάθε κοινωνικής δομης. Τα συντρίβει, τα διαλύει.
Κανείς – και πάνω απ’ όλα ο νέος –  δεν μπορεί να δεχθεί οτι η κοινωνική του υπόσταση πρέπει να στηριχθεί σε τέτοιες βάσεις. Χωρίς (πραγματικές, αληθείς και κατα τουτο σημαντικές)  σταθερές για να οργανώσει κάποιος την κοινωνική του υπαρξη, η ίδια αυτή η ύπαρξη γίνεται απλώς μη-διαχειρίσιμη . Το άτομο είναι κάτω απο τέτοιες περιστάσεις ριζικά ανελεύθερο.

Κανείς δεν μπορεί να το ανεχθεί για καιρό αυτό. Αντιδρά. Και απ’ οτι φαίνεται ακόμα και χωρίς στόχο. Χωρίς ιδεολογία.

Αν σ΄αυτά προσθέσει κανείς και τις πάγιες ανεπάρκειες των καπιταλιστικών συστημάτων παραγωγής, έχει μια κάπως πιο πλήρη είκονα του «γιατί». Ενός «γιατί» που φαίνεται πάντως οτι θα μας αποσχολήσει για πολύ… Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε…

Απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού σχετικά με τους γεωγραφικούς περιορισμούς άσκησης του δικηγορικού επαγγέλματος Τρίτη, 7 Οκτωβρίου, 2008

Εκδόθηκε πριν από λιγες ημέρες (στις 2. 10. ) η πολυαναμενόμενη απόφαση της επιτροπής ανταγωνισμού σχετικά με την νομιμότητα των γεωγραφικών περιορισμών άσκησης του δικηγορικού επαγγέλματος. Υπενθυμίζεται οτι η Επ. Αν. είχε επιληφθεί του ζητήματος μετα από καταγγελία μέλους του Δ. Σ. Θεσσαλονίκης στρέφομενο κατά της διάταξης του Κώδικα Δικηγόρων που απαγορεύει την παράσταση σε Πρωτοδικείο εκτός της περιφέρειας του Δ. Σ. στον οποίο ανήκει. Ως γνωστόν ο Κώδικας Δικηγόρων επιβάλλει σε μια τετοια περίπτωση συμπαρασταση δικηγόρου νομιμοποιημένου στο οικείο Πρωτοδικείο.

Η Επ. Αν. στην αποφαση της και κατα πλειοψηφία έκρινε ην σχετική διάταξη συμφωνη με το δίκαιο του ανταγωνισμού και το αρθρό 81 της Συνθ. Ε.Κ. Κατά την πλειοψηφία :

«δεν συντρέχει περίπτωση παραβιάσεως από πλευράς των Δικηγορικών Συλλόγων των εθνικών διατάξεων του άρθρου 1 παρ. 1 του Ν. 703/1977 όπως ισχύει ούτε και του ομοίου περιεχομένου διατάξεων του άρθρου 81 1 Συνθ ΕΚ επί του κριθέντος θέματος».

Ολόκληρη η απόφαση της Επ. Αν. εδώ

.

O πλούτος των εθνών Σάββατο, 20 Σεπτεμβρίου, 2008

Επ’ ευκαιρία των οικονομικών εξελίξεων στις Η.Π.Α. και την ώρα που οι αμερικάνοι φορολογούμενοι αναλαμβάνουν αυτοί το κόστος διάσωσης επενδυτικών τραπεζών με λειτουργία πιο κοντα σ’ εκείνη των καζίνο ο λόγος έρχεται ξανά στον πλούτο των εθνών (ο τίτλος από το άρθρο του Ν. Ξυδάκη στη σημερινή Καθημερινή ).

Που πηγαίνει λοιπόν ο πλούτος των εθνών;

Ο πλούτος που παράγουν κάθε μέρα οι εργαζόμενοι; Η προστιθέμενη αξία της δουλειάς των νέων επιστημόνων; Ο μόχθος των μεταναστών; Το προϊόν μιας ημέρας εργασίας 10 ή 12 ωρών;

Γιατί δεν βελτιώνει την ζωή αυτών που τον παράγουν; Γιατί δεν τους προσφέρει περισσότερο ελεύθερο χρόνο, καλύτερες πόλεις, μεγαλύτερη ασφάλεια; Σε ποιά αβυσσαλέα χοάνη χάνεται; Με ποιά δικαιολογία επιστρατεύεται στη σωτηρία τζογαδόρων που απλώς έπαιξαν και έχασαν;

Αυτό αναρωτιέται κανείς βλέποντας τον καθημερινό στροβιλισμό των χρηματιστηρίων γύρω από άξονες αόρατους, ύποπτα ξένους από κάθε παραγωγική δραστηριότητα. Ακούγοντας για την δημοσιοποίηση ζημιών από συμβόλαια και χρηματιστηριακά προϊόντα που μέχρι χθες απέδιδαν τα τεράστια κέρδη τους σε μια χούφτα ανθρώπους.

Και η απάντηση; Πως θα την δώσουν με στοιχειώδη έστω συνέπεια οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι – δημοσιογράφοι, «επενδυτές» , πολιτικοί – που αποθέωναν την ελευθερία ως αυτορρυθμίση; Που είναι λοιπόν η αυτορρύθμιση όταν οδηγεί στην καταβύθιση τραπεζών, κραταιών hedge funds και ολόκληρων αγορών;

Αυτοί που μέχρι χθές κραύγαζαν για την δήθεν υπερβολική προστασία της εργασίας, που ξεσπάθωναν λ.χ. κατα των ΣΣΕ μιλώντας για τις αρετές της ιδιωτικής διαπραγμάτευσης και πρωτοβουλίας, που δογμάτιζαν υπέρ της «οικονομικής ελευθερίας» και κατά της κρατικής παρεμβάσης τώρα εκλιπαρούν γι’ αυτήν. Εκείνοι που αποστρέφονταν με οργή τον «κρατισμό» γράφουν τώρα με ανακούφιση για το άνοιγμα των κρατικών ταμείων και την «πολύτιμη κυβερνητική στήριξη».  – Ή απειλούν – με ύφεση, κραχ και ανεργία – ζητώντας με τόσο εντυπωσιακό θράσος να πληρώσουν οι μισθωτοί των 10 ωρών και οι υποαπασχολούμενοι τα λαχεία που δεν κλήρωσαν …

– Θράσος που τον καιρό της «επιτυχίας» έντυναν με ιδεολογήματα που θα ακούγονταν απλώς γελοία αν δεν στοίχιζαν τον κόπο τόσων πολλών…

Πότε όμως θα μας πούνε που πήγε ο πλούτος των εθνών; Ή τουλάχιστον πότε θα καταλάβουμε οτι στη συνέπεια αυτής της απάντησης κρύβεται η ουσία όλων αυτών που λέμε πολιτική…